Etienne Vermeersch moet dood (deel 2)

Lang geleden – het moet ergens in 2008 geweest zijn – startte het Ministerie van Agitatie een campagne met als welluidende titel ‘Etienne Vermeersch moet dood’. Uit het oorspronkelijke artikel – dat u hier kan nalezen – bleek al dat de Minister van Agitatie geen enkele reden (nodig) had om de man dood te wensen aangezien de dood eigen is aan het leven. Alle dieren moeten vroeg of laat sterven, net als planten en dus zélfs de Meest Invloedrijke Intellectueel van Vlaanderen. Zo simpel is dat.

Wie dacht dat daarmee de kous af was en er eens goed gelachen kon worden, had echter buiten de waard – in dit geval Procureur des Konings Sabin Boumans – gerekend. Want die nam de campagne (wellicht als enige in heel Intellectueel Vlaanderen) au sérieux en startte dus een onderzoek. Want zoals we weten hebben Procureurs en de Politiediensten in dit land tijd zat om zich met dergelijke ernstige en zwaarwegende feiten bezig te houden aangezien de Bende van Nijvel al lang achter slot en grendel zit, fraude in de diamantsector in Antwerpen onbestaande is, andere fraudedossiers omwille van het snel en efficiënt handelen nooit verjaren in dit land en het justitieel apparaat loopt als een nieuwe elektromotor.

Derhalve werd de Minister in oktober vorig jaar kort door de politiediensten van zijn nieuwe woonplaats in Waals Brabant aangehouden en grondig op de rooster gelegd. Helaas begrepen de agenten zelf bijzonder weinig van het dossier aangezien dat in het Nederlands was opgesteld en derhalve vertaalde de Minister dus maar zelf het artikel waarop – ook door de agenten – eens hartelijk werd gelachen.

De Minister legde onderstaande – door de bevoegde diensten en een beëdigd tolk vertaalde – verklaring af.

de Bijzonder Verhelderende Verklaring van de Minister van Agitatie

Maar ook dat kon niet volstaan, zelfs al had de Minister van Agitatie (zoals hij aan zijn ambt verplicht is) woord gehouden en aan het oorspronkelijk artikel een verduidelijking toegevoegd. Derhalve werd hij recentelijk naar het plaatselijk politiekantoor gesommeerd waar hem opnieuw werd gevraagd een verklaring af te leggen, waarvoor hij echter bedankte.

Geen Bijzonder Verhelderende Verklaring van de Minister

Hij bedankte overigens ook voor het voorstel tot minnelijke schikking dat de Procureur hem aanbood. Hoewel dat in het Frans aangenaam klonk (solution à l’amiable) betekent het in de praktijk toch een fikse boete of een vervangende werkstraf in de sociale sector. De Minister werkt echter al een groot deel van zijn leven in die sector en hij heeft daar genoeg van. Dat is overigens geen straf maar een eerbaar (en noodzakelijk) beroep.

Derhalve bedankte de Minister voor het vriendelijke aanbod en stelde hij er de voorkeur aan te geven zich voor de Rechtbank te mogen verdedigen en aldaar uitgebreid uit te leggen waarom (naast de insecten, gewervelde dieren, zoogdieren en alle planten) ook Etienne Vermeersch dood moet. “De kwestie ten gronde gaat over door onze Grondwet gegarandeerde vrijheden zoals meningsuiting en persvrijheid en daarmee moet niet lichtzinnig worden omgesprongen“, aldus nog de Minister. Hij stelde verder al reikhalzend uit te kijken naar zijn nakende verschijnen voor het Assisenhof, bevoegd voor inbreuken op de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting.

Om verder klaarheid te scheppen, heeft de Minister van Agitatie zijn Audiovisuele Diensten de opdracht gegeven een nieuwe campagne uit te werken die de ware intenties en het vriendelijk karakter van de Minister van Agitatie moet onderlijnen.

Na een lange brainstormsessie koos het Ministerie voor de niet mis te verstane slogan ‘Sla op Etienne Vermeersch!’. Hierbij werd speciaal aandacht besteed aan de mogelijke verwaaring in het Franstalige landsgedeelte aangezien de Minister toekomstige verklaringen daar zal afleggen.
De bevoegde diensten van het Ministerie van Agitatie twijfelen nog tussen een aantal bijpassende campagnebeelden. U mag ons ter zake altijd van advies voorzien.

Sla op Etienne Vermeersch • Campagnebeeld n°1

Sla op Etienne Vermeersch • Campagnebeeld n°2

Carrefour Groene Vallei • Buurtvergadering

Mijnheer de President, slaap zacht …

Een wat ouder nummer van BoudewijnDe Groot en Lennaert Nijgh van hedendaagse beelden voorzien om duidelijk te maken dat er – ondanks de belofte van verandering – veel dingen nog het zelfde zijn. Het is niet de rethoriek die de wereld zal veranderen, wat we nodig hebben zijn daden.

Zoals de Hondurese dichter Salvador Madrid al zei:
Con Obama o sin Obama, el imperio es el imperio…

No olvido y Perdon!

Een video van de Audiovisuele Diensten van het Ministerie van Agitatie over een delegatie uit Honduras, Guatemala en ander Centraal-Amerikaanse landen die in het Europees Parlement een pleidooi houden tegen het betrekkenen van de huidige Hondurese regering bij de onderhandelingen en eigenlijk tegen het vrijhandelsakkoord tout court.

To no avail: het zal wellicht nog tijdens het Spaans voorzitterschap goedgekeurd worden.

hOPELijk

Op 13 maart verzamelden zich om 13u ongeveer 1313 mensen (het kunnen er ook een pak meer geweest zijn) om een mensenketting te vormen van het Noorderterras tot het Zuiderterras.
De ketting staat symbool voor de productieband bij Opel maar ook voor de solidariteit met de arbeiders van Opel die vandaag actie voeren voor het behoud van de fabriek en dus hun job.

Briefje aan Michael Moore

Hey Michael,

I noticed you did a piece on the Belgian brewers on strike. They showed your movie at the picketline and they won the dispute which was about firing several hundreds of employees altough InBev makes a huge profit.

In ‘Capitalism’ you refer to Wal-Mart. We have an issue with their biggest competitor: Carrefour. Carrefour is a French based company which – not unlike Wal-Mart – runs supermarkets all over the planet. They bought the Belgian supermarkets GB (which stands for Grand Bazar) in 2000. Grand Bazar was a very old and respected company which had a social agenda towards its employees. They had all kinds of social services and ran the company at a reasonable profit. For Carrefour there are no social agendas and any profit is never enough.

In 2007 Carrefour decided to close 16 supermarkets and lay of 900 people. We had a campaign then, you can find more about it on http://gb-campagne.blogspot.com.
This year they announced they will be closing 21 more shops and firing over 1600 people.
We believe they are getting the Belgian branch and the supermarkets ready for a complete sell off as they did in Portugal and Switzerland.

What’s interesting about this is that their supermarkets are basically doing well but they want to ‘liberate’ money to invest in the Balkans and Eastern Europe.
It’s part and parcel of what several companies are doing today: we not only had the InBev conflict (which is similar), Belgium also has the only GM-plant in Europe (Opel in Antwerp) which will be closed although it is one of the best performaning plants of Opel in Europe. There are several other conflicts where large corporations (BAyer, Janssens Pharmaceutica,…) are laying off people in order to make a profit from this crisis or to invest their money somewhere else.

And then there’s the gov’ment which is unable to do anything because it has run out of money: they put all our money in the banks in order to save them.

As in Greece, in Iceland, Portugal and other European countries, our economy is in dire straits. But there is hope and it lies with the people.

There’s a nascent movement of workers, clients, neighbours, employees and unions to start a drive to take over these supermarkets, form a collective and run them ourselves.

Ofcourse this is not an easy task and we need all the help we can get. But not only would it be helpful to the employees directly, it will also empower the clients, the neighbours and no doubt it would be an enormous boost to the workers movement and the population in general who are really fed up with what is going on (lower unemployementpayment while unemployement is rising, higher retirement age, etc).

We’re inspired by the Argentinian workers of Zanon and Brukman and we want to show the people of Belgium and Europe that the bosses need us but we don’t need the bosses.

We’ll start a tour (to promote the idea) which will cover all the 21 shops starting later this month up untill the 23th of April. And we’ll have to do a heck of a fundraising. We’ll be showing the movie about the workersselfmanagment at Zanon (which is renamed FaSinPat = Fabrica Sin Patron) and we have some questions:

– may we show your movie ‘Capitalism’ at some of our events? It no longer runs in the theaters but it suits our needs perfectly. We discovered that it’s a very good movie to show at picketlines and other places where people protest.

– would you be interested to hear more about our case and struggle? Not only does it involve the world’s second largest retailer but it’s also about empowerment, the farmers who don’t get enough for their dairy products, the workers of Carrefour who will have to accept lower wages so the company can invest more to the East and we want to tackle the issue of production in China and the environment as well. And there’s more to say about production, consumption and how we are going/have to run our businesses in the future.

– Could you somehow help us, e.g. by endorsing the campaign?

And, oh, yes: we already have a name for the cooperative stores and the campaign. It will no longer be called ‘CARREFOUR’ but ‘CAREFOR’. It sounds similar but to us it has a whole different meaning …

Anyway, thanks for your time and keep up the good work.

Peter

for CAREFOR!

Care For Each Other!

Het concept van een Coöperatieve wint veld !

Care For Each Other!

Het Ministerie van Agitatie is logischerwijze een groot voorstander van het in beslag nemen van de met sluiting bedreigde Carrefour winkels. Als Carrefour ze niet meer moet hebben: wij als klanten, buurtbewoners en personeel zijn wél geïnteresseerd. En zoals men in Argentinië de bedrijven (zoals Zanon) heeft overgenomen na de crisis van 2001, zo kunnen we dat ook hier.

Het Ministerie heeft – haar opdracht getrouw – dat concept gepromoot en is zeer verheugd met de vaststelling dat het concept ook veld wint. Bijvoorbeeld in Gent, in verband met de Carrefour de Groene Vallei. Daar hebben klanten, personeel en buurtbewoners de handen in elkaar geslagen en schuiven ze het concept van een coöperatieve naar voor als alternatief.
In een artikel van Het Nieuwsblad lees je bijvoorbeeld:

Enkele buurtbewoners staken hen met een petitie een hart onder de riem. Meer dan 2.600 Gentenaars onderschreven de eis om GB Groene Vallei open te houden.

Het was een mooi gebaar naar de personeelsleden, maar dit weekend besloten de buurtbewoners nog een stap verder te gaan. Zij schreven een brief naar Gérard Lavinay, de grote baas van Carrefour België. Zij vragen daarin meer duidelijkheid over de reden van de sluiting, maar vooral, zij bieden Lavinay een alternatief aan: wij willen de winkel overnemen.

Zelfstandig wonen

‘Natuurlijk zijn onze plannen nog zeer embryonaal, maar wij menen het wel’, legt initiatiefnemer Gregory Cremmerye uit. ‘Wij nemen onze verantwoordelijkheid op en willen proberen om samen met Carrefour een oplossing uit te werken. Die GB is voor onze buurt superbelangrijk. In de appartementsblokken rond de supermarkt wonen heel veel oude mensen. Zij kunnen hier zelfstandig blijven wonen omdat er een winkel voor hun deur is. Zij moeten maar de lift naar beneden nemen en ze kunnen hun inkopen doen. Als de GB verdwijnt, is dat voor hen een ramp.’

De mosterd voor hun plan halen de buurtbewoners in Frankrijk en Engeland. Daar bestaan ketens van zogenaamde coöperatieve winkels die vele eigenaars hebben. ‘Ook bij ons moet dat haalbaar zijn. Als Carrefour onze winkel definitief opgeeft en de verkoopprijs is haalbaar, dan zijn wij bereid om naar geld te zoeken. Buurtbewoners, klanten, maar ook personeelsleden kunnen elk een klein stukje van de winkel kopen. Zij krijgen in ruil korting bij hun aankopen in de winkel of een jaarlijks aandeel in de winst. En waarom zouden de stad Gent of de Vlaamse overheid niet bijspringen? Zij willen toch ook niet dat deze buurt doodbloedt.’

gregory Cremmerye, woordvoerder

Het comité waarvan Gregory Cremmerye woordvoerder is, heeft inmiddels al heel wat gesprekken achter de rug, met de buurtbewoners en klanten natuurlijk maar ook met de directie van Carrefour zelf. Op 19 maart organiseren ze in de Lunchgarden in de Groene Vallei een grote buurtvergadering waar iedereen welkom is.

Gregory legde zijn visie uit op het Radio 1 programma ‘stories’. Je kan er hier naar luisteren:

carrefour Groene Vallei

Het Ministerie van Agitie verwijst voor verdere achtergrondinformatie naar de blog die werd opgemaakt ten tijde van de acties tegen de sluiting van de 16 GB’s en het ontslag van 900 personeelsleden in 2007.

bij het overlijden van Jos Geudens

Jos Geudens op het terras (foto: SAP)

Vandaag, 9 maart 2010, overleed te Mombasa (Kenia) vriend en kameraad Jos Geudens aan een hartstilstand. Wie Jos heeft gekend herinnert zich zijn niet aflatend engagement, zijn gedrevenheid en vooral zijn krachtige stem en zijn bulderlach.

Jos was vroeger leraar aan het Atheneum te Antwerpen. Hij was lid van de Socialistische Arbeiders Partij, medeoprichter van Attac-Vlaanderen, de actiegroep Basta!, was erg actief binnen ACOD-onderwijs, nam het op voor Kinderen zonder Papieren, vluchtelingen in het algemeen met een bijzonder aandacht voor Afrikanen waarmee hij zich duidelijk verwant voelde. Dat merkte je soms in zijn levensstijl.

Nadat hij in 2006 op pensioen ging, volgde hij zijn vrouw en ging in Mombasa wonen. Sindsdien publiceerde hij regelmatig zijn ‘Groeten uit Mombasa’ waarin hij over de politieke situatie in Kenia berichtte en verslag deed van zijn eigen activiteiten. Want ook daar bleef zijn engagement de bovenhand halen. Zo richtte hij er een computerklas op en organiseerde hij Cinema Paradiso. Als hij nog eens in België verbleef, zag je hem op betogingen of op één van de talrijke infoavonden die hij organiseerde om mensen te informeren over de situatie in zijn nieuwe thuisland.

Zelden ontmoette de Minister van Agitatie een man met een dergelijk niet-aflatend enthousiasme, geloof in de goedheid van de mens en de maakbaarheid van de samenleving. Zonder enige naïviteit maar met de overtuigingskracht van een bulldozer en de daarbij horende decibels. Een boom van een vent in alle betekenissen van het woord die bovendien gedreven werd door een warm hart, vriendschap en een kritische zin, gekruid met een bijzonder stevige dosis humor.

He will be dearly missed

Het Ministerie van Agitatie had in zijn archief nog een reportage waarin Jos Geudens prominent figureert. Het ging om het verslag van een actie van de Afrikaanse Gemeenschap te Antwerpen, vrienden, sympathisanten en buurtbewoners van het De Coninckplein. Het plein was net heraangelegd, klaar voor allerlei sociale en culturele activiteiten maar toen de Afrikaanse gemeenschap er iets wilde organiseren, werd dat door het stadsbestuur verboden.
De actiegroep Basta! kwam in actie en de Minister van Agitatie sprak met Jos Geudens tijdens de betoging.
We behandelen een hele reeks onderwerpen die Jos nauw aan het hart lagen: zijn rol als onderwijzer in de wijk, zijn engagement voor de SAP en Attac, de tobintaks, de vluchtelingen en mensen zonder papieren, de vereniging van de linkerzijde in België en de opkomst van extreem rechts. Voor wie Jos niet gekend heeft, is het een interessante kennismaking. Voor zijn vrienden en kameraden een troostende herinnering. Misschien moeten we afsluiten met de woorden van de befaamde Amerikaanse protestzanger Joe Hill: “don’t mourn, organise!”.

LUISTER NAAR HET INTERVIEW MET JOS GEUDENS. KLIK HIER.

Een uitgebreid interview met Jos lees je op de site van SAP-ROOD.

De reportage eindigt met een gedicht van een kameraad die eerder dit jaar overleed, met name Herman J. Claeys. Een uitgebreide reportage over hem kan je hier bekijken.

•••••

Communiqué van de Socialistische Arbeiderspartij – SAP

Jos Geudens onverwachts overleden in Kenia

Afscheid van een warme en alom gewaardeerde kameraad

Op dinsdag 9 maart is onze vriend en kameraad Jos Geudens plots gestorven in Kenia. Kort na het opstaan is hij onwel geworden. Hij werd nog overgebracht naar het ziekenhuis, maar hulp mocht niet meer baten. Jos Geudens was gedurende een goede veertig jaar actief in de rangen van de Vierde Internationale en haar Belgische afdeling de SAP/LCR . Hij was een bevlogen revolutionaire militant die grote internationale solidariteitsprojecten koppelde met dagdagelijks politiek werk in zijn school, buurt, vakbond en stad. Jos is 62 jaar geworden.

In Antwerpen en tot ver daarbuiten was Jos Geudens een gekende en gewaardeerde politieke militant. Hij startte zijn politieke leven ergens in de tweede helft van de jaren 60 bij de jongsocialisten van Deurne, een rood bolwerk. Rond 1970 koos hij, onder de indruk van de politieke ideeën en de figuur van Ernest Mandel, voor de Vierde Internationale, een keuze die hij tot aan het einde van zijn leven trouw zou blijven. Hij was een overtuigde marxist maar verloor zich nooit in star dogmatisme. Tijdens de lange jaren dat hij aan politiek deed, stonden camaraderie en solidariteit steeds voorop.

ACOD onderwijs

Jos is actief geweest op verschillende terreinen. Als onderwijzer was hij in de eerste plaats actief als syndicaal militant binnen ACOD onderwijs Antwerpen. Hij lag ook mee aan de basis van de beweging voor een nieuwe revolutionaire pedagogie met de Aktiegroep Kritisch Onderwijs waar hij jarenlang gedetacheerd was. Deze nieuwe pedagogie paste hij enthousiast toe in zijn klas. Lang voor er sprake was van facebook bouwde hij al internationale netwerken uit met zijn leerlingen en leerde hij ze teksten schrijven en boekjes drukken eerst met de stencilmachine later op de computer of via het internet. Zo inspireerde hij generaties jongeren tot een warme solidariteit en tot zelfstandig en kritisch denken. Binnen ACOD onderwijs was hij één van de sterkhouders van de linkervleugel die na de septemberstakingen in 1983 een meerderheid vormde binnen het bestuur van ACOD onderwijs. Binnen dit bestuur was hij een militant die met zijn niet aflatend enthousiasme en heldere, gedreven tussenkomsten veel leerkrachten politiek bewust maakte en mee betrok bij de syndicale beweging. Later vormde het onmiskenbaar een grote ontgoocheling voor hem dat die linkervleugel in het zand moest bijten na een goed voorbereid offensief van de nationale leiding van ACOD.

Internationale solidariteit

Jos Geudens trok de kar van heel wat internationale solidariteitsprojecten: solidariteit met vakbonden in Polen in ’81, met de Nicaraguaanse revolutie in ’83, het project Workers Aid for Bosnia, de campagne voor de opheffing van de schuld van de derde wereld (Kodewes) in de jaren ’90,… Jos organiseerde ook verschillende solidariteitsmissies met Palestina tijdens de laatste decennia. De strijd tegen fascisme en racisme en het opkomende Vlaams Blok was voor hem natuurlijk van groot menselijk en politiek belang. Hij was actief in Hand in Hand, Charta 91, Antwerpen Helemaal Anders en richtte in zijn wijk ook het buurtcomité Borgerhout Beter Bekeken op. Zijn laatste school waar hij lesgaf, was de basisschool Omnimundo –een naam die hem op het lijf stond geschreven- in Antwerpen Noord. Via die school kwam hij in contact met heel wat kinderen zonder papieren en hun families. Dat leidde tot een enorme inzet voor het lot van deze mensen en in het bijzonder die kinderen. Zo was hij de bezieler en woordvoerder van de beweging van kinderen zonder papieren en medeoprichter van UDEP (de vereniging van sans papiers) en BastA! dat strijd levert tegen de sociale uitsluiting in Antwerpen Noord.

Ernest Mandel

Jos Geudens was een bewonderaar van Ernest Mandel. Het was voor hem dan ook een eer toen hij zich na diens dood gedurende enkele jaren als gedetacheerde leerkracht fulltime kon bezighouden met de uitbouw van de Ernest Mandelstichting. Jos was een passionele militant maar was ook erg belezen. Hij verslond zowel politieke boeken als het betere fictiewerk. Hij was een man met een brede culturele interesse en ook de cinema volgde hij op de voet. En toch was hij geen tafelspringer, laat staan een politieke blaffer. Integendeel, het was vertederend hoe bescheiden hij zich steeds opstelde ondanks die grote rugzak aan kennis en ervaring.

Genieten van Afrika

Jos was dan ook het type militant dat niet enkel in de eigen rangen respect afdwingt. Zijn niet aflatende inzet, zijn aanstekelijke bulderlach, zijn volgehouden dagelijks gevecht tegen elke vorm van uitbuiting en onderdrukking, in de eigen straat of elders in de wereld, maakte hem tot een breed gewaardeerde en alom gerespecteerde politieke persoonlijkheid.

Jos is gestorven in Kenia. In 2006 ging hij op prépensioen en koos hij ervoor om naar Afrika te verhuizen. “Genieten van mijn pensioen en genieten van Afrika”, zo vatte hij zijn missie toen samen. Hij zou zichzelf niet zijn mocht hij ook daar geen mooie projecten, ondermeer met kinderen, op poten hebben gezet. Zo richtte hij in zijn wijk van Mombasa een computerklasje in voor de lokale kindjes en opende hij er Cinema Paradiso, een wat geïmproviseerde filmzaal waar de kinderen uit de buurt, die thuis vaak noch televisie noch elektriciteit kenden, hun blik op de wereld kwamen verruimen. Hij had een eigen website en nieuwsbrief met berichten uit Kenia, Groeten uit Mombasa, en was ook zeer actief op Facebook. De voorbije dagen nog bouwde hij vanachter zijn computer een klein netwerk uit tegen de gewelddadige, vanuit Amerika geleide, anti-abortus en anti-homo beweging in Kenia

In februari 2010 bracht Jos nog een bezoek aan zijn geliefde stad Antwerpen. Hij was er ondermeer nog aanwezig op een politieke debatavond rond de klimaattop van Kopenhagen en op de solidariteitsbetoging met de Opel arbeiders. Zijn dood komt dan ook totaal onverwacht. Jos is zeker veel te vroeg gestorven. Maar we blikken terug op een uiterst gevuld en zinvol leven. De laatste jaren heeft hij nog veel van Afrika en zijn pensioen kunnen genieten.

OPROEP AAN DE WERKNEMERS VAN CARREFOUR

(bericht van de bevolking)

We hebben in 2007 actie gevoerd tegen de toenmalige sluiting van 16 buurt GB’s. Op onze website “Dat zal niet beperkt blijven tot de 16 winkels en 900 personeelsleden waarvan vandaag sprake is. Tijdens de laatste ondernemingsraad bleek dat de argumentatie voor sluiting (gebrekkige rentabiliteit) nog meer opgaat voor 17 ander winkels en dat ook een aantal grote hyperGB’s daarmee kampen. Door de vakbond gevraagd of de directie kon garanderen dat de herstructurering tot de 16 winkels zou beperkt blijven, was het antwoord: nee.” Je kan over onze acties toen alles lezen op http://gb-campagne.blogspot.com/

DE TOESTAND IS ERNSTIG …

Wij hebben kennis genomen van de beslissing van de directie van Carrefour om 21 winkels te sluiten en 1.672 banen te schrappen. We weten bovendien dat ook het distributiecentrum in het gedrang komt en dat de blijvende personeelsleden zullen moeten inleveren en dat er ook daar nog banen op de tocht staan.

We stellen met jullie vast dat Carrefour Belgium wel voldoende kapitaal heeft om 1.000.000.000 € over te maken aan Eastshore Finance dat eigendom is van Carrefour S.A. We weten dat het coördinatiecentrum van Carrefour in België in 2008 nog 1.570.000.000 € aan gecumuleerde winst heeft geboekt en daar nauwelijks 32.000 € belasting op betaalde. En we weten ook dat Carrefour in 2008 in België nog 381.000.000 € winst heeft gemaakt en dat jaar van de overheid nog eens 129.000.000 €. heeft gekregen. Dat is dus geld van de belastingbetaler. Van u en mij, van het personeel van Carrefour, van de klanten en de buurtbewoners.

We delen dus de verontwaardiging van het personeel en we zijn zonder meer solidair in de strijd die jullie te voeren hebben. Als buurtbewoners en klanten van Carrefour, houden we eraan duidelijk te maken dat het behoud van de winkels, het behoud van het personeel en de arbeidsvoorwaarden voor ons prioritair zijn.

Daar staat tegenover dat we niet onverdeeld gelukkig zijn met Carrefour en de manier waarop het bedrijf geleid wordt. Dat heeft namelijk niet alleen zijn weerslag op de positie van het personeel maar daardoor ook op de manier waarop Carrefour met de buurt en de buurtbewoners omspringt, hoe we als klanten behandeld worden, op het aanbod, de inrichting van de winkels en het aankoopbeleid. op de tijd die het personeel aan de klant kan besteden en dus de klantvriendelijkheid. We weten dat bij Carrefour (de tweede distributeur ter wereld) alles in het teken staat van de winstmaximalisatie en dat daaruit een groot deel van de problemen voortvloeit. En we weten dat Carrefour bereid is om alle winkels in ons land te sluiten of te verkopen als ze denken dat ze ergens anders meer winst kunnen maken. Zoals ze in Zwitserland en Portugal alles hebben verkocht.

… MAAR NIET HOPELOOS

Over al deze dingen valt veel te zeggen – en dat zullen we bij gelegenheid ook doen – maar we willen het personeel vooral oproepen om nu met een initiatief te komen dat niet alleen hun werkgelegenheid kan veiligstellen maar dat tegelijkertijd een zeer krachtig signaal geeft aan de directie van Carrefour, aan andere werknemers die hun arbeidsplaats bedreigd zien en aan de werkgevers die denken dat ze straffeloos de winsten kunnen incasseren, het personeel bij het grof huisvuil zetten en de klanten behandelen alsof alleen hun centen van belang zijn.

Want wij zijn niet getrouwd met Carrefour en eigenlijk houden we niet van dat bedrijf. Wel van sommige winkels, van sommige producten, van een deel van het aanbod en zeker van het personeel. Maar alles kan beter en misschien kan het beter – en zeker anders – zonder Carrefour. En dat is onze vraag.

EEN PLAN DE MAN EN ALLES KAN

We zouden graag hebben dat de bedreigde werknemers van Carrefour (in samenwerking met de vakbond) een coöperatieve oprichten en de winkels die gesloten zullen worden, zelf in beheer nemen. Carrefour moet ze niet meer hebben maar wij zijn er wel in geïnteresseerd.
Als klanten en buurtbewoners zijn we bereid om daar een stuk in mee te gaan. We kunnen misschien een aandeel kopen. En als het binnen een paar jaar terug beter gaat, geeft dat misschien recht op korting. Of een stukje winst als die er is.

De werknemers kunnen zelf de winkels overnemen en beheren. Dat doen ze voor een deel vandaag al. Het zijn niet de aandeelhouders die weten hoe ze de stock moeten doen, hoe je met klanten omgaat, hoe je rekken aanvult of hoe je iets aantrekkelijk maakt. Het zijn niet de managers in Brussel die weten wat het is om met te korte contracten en te weinig personeel een winkel te beheren waar een deel van de stock te laat aankomt of niet kan uitgepakt worden. Het zijn niet de kapitalisten uit Frankrijk die begrijpen hoe het voelt als je alleen nog tijd hebt om producten in te scannen maar geen seconde mag spenderen aan de klant en eens vragen hoe het met haar gaat.
Het personeel weet dat allemaal wel en met behulp van een deel van het managment, de klanten, de buurtbewoners en de vakbond doen we het zonder twijfel veel beter dan de bazen uit Parijs en Brussel.

OP GROTE WINSTVOET

De meeste bedrijven draaien alleen nog in functie van winst. En veel winst is niet genoeg, het moet altijd nog meer zijn.
Vroeger was dat anders. Wie nog voor GB gewerkt heeft, weet dat. GB had een sociale dienst, er werd rekening gehouden met de noden van het personeel als je een probleem had. En je had tijd om met de klanten om te gaan, om de winkel aangenaam te maken. Om je job goed en met plezier te doen dus eigenlijk. En om tegelijkertijd je privé-leven te organiseren en op normale uren te werken.

Maar omdat winst in deze wereld nog het enige is dat telt, kan dat allemaal niet meer. Niet alleen bij Carrefour. We zien hetzelfde bij andere takken waar fabrieken die goed werk leveren toch moeten sluiten omdat ze op een ander meer winst denken te kunnen maken. Opel bijvoorbeeld.

Maar voor de werknemers, de klanten en de buurtbewoners is de winst niet belangrijk. Meer nog, voor hen allemaal is die permanente winsthonger een probleem. En het personeel heeft die winst trouwens niet nodig. Als zij genoeg verkopen om de stock aan te vullen, om nieuwe producten te lanceren, om te investeren en te verbouwen, om reclame te maken en met de klanten en de buurt te communiceren, om de kosten te betalen, dan hebben ze eigenlijk genoeg. Dat wil dus zeggen dat ze geen winst moeten maken. En als je geen winst moet maken, dan kan je de prijzen laten zakken… Hoe zouden klanten daar op reageren? En de buren? En vooral: wat gaat de concurrentie daar tegen doen?

Als winst niet het belangrijkste is, kunnen we ook anders omgaan met onze leveranciers. Dan hoeven we niet te tolereren dat Chinese kinderen quasi slavenarbeid moeten verrichten om onze producten nog goedkoper te maken. En misschien moeten we dan eens met de boeren gaan praten. Over een eerlijke prijs voor hun melk, hun vlees en hun groenten. En als de boeren rechtstreeks aan ons kunnen leveren, dan kunnen zij meer verdienen, dan kunnen wij eerlijke producten aanbieden en dan kunnen we daar allemaal beter van worden. De enige die daar het slachtoffer van zullen worden, zijn dan de aandeelhouders, zij die de bedrijven uitkleden omdat ze zo gulzig hongeren naar steeds meer winst. Maar laat ons maar eerlijk zijn: daar hebben we geen greintje medelijden mee.

HET UITVOEREND COMITE

We willen zoveel mogelijk mensen bereiken met dit voorstel. Personeelsleden, klanten, buurtbewoners en anderen die zeggen: dat is een goed idee en daar wil ik aan meewerken. Want als we allemaal onze ontslagvergoeding samen leggen, als de vakbond helpt, als de klanten en buurtbewoners een aandeel kopen, en als alternatieve banken zoals Triodos ons helpen overbruggen dan kunnen we genoeg geld op tafel leggen om een aantal van die winkels over te nemen. We richten ze opnieuw in, we denken goed na over het aanbod dat we willen aanbieden, over wie we erbij betrekken .

We moeten uitzoeken hoe we het juridisch kunnen waarmaken. Sommige winkels moeten we misschien gewoon nemen. Eigenlijk zijn ze toch al van ons: de klanten hebben er hun geld in gestoken, de buurtbewoners wonen er naast en het personeel heeft er zijn tijd en werk ingestoken. Sommigen kunnen we misschien huren of kopen. En dan moeten we bekijken hoe we het geheel organiseren. Volgens ons is een coöperatieve de beste vorm. En er zijn zeker banken en organisaties die daarin willen investeren en we zullen zeker veel klanten aantrekken die dat gewoon heel erg sympathiek en tof vinden. En op die manier kunnen we andere werknemers, arbeiders, bedienden wiens job bedreigd is, een hart onder de riem steken. En wie weet, andere vormen van samenwerking zoeken.

Want een andere wereld is niet alleen mogelijk, hij is ook nodig. Vandaag meer dan ooit.

HET COMITE VOOR DE OVERNAME VAN DE TE SLUITEN CARREFOURS EN GB’S

Uitvaart van Herman J. Claeys

Vorige woensdag (13 januari 2010) vond de uitvaart- en herdenkingsplechtigheid plaats voor vriend, dichter, schrijver, activist, kameraad, drinkebroer, organisator en lieve man Herman J. Claeys.

De Minister van Agitatie boog het hoofd en luisterde naar de mooie woorden van Henri-Floris Jespers, Jeroen Kuypers, Erwin Vanmassenhove en Hans Plomp terwijl de Audiovisuele Diensten van het Ministerie alles registreerden.

Voor wie er niet bij kon zijn: de woorden en enkele beelden ter illustratie:

Verder op deze blog kan je een impressie bekijken van Hermans’ laatste publieke optreden, zijn afscheid in de Dolle Mol op 18 december ll.
Wie beide filmpjes graag als aandenken op DVD wil, sture een mailtje naar de Kabinetchef van de Minister op het bekende adres.